Op zaterdag 10 februari jl. werd het ‘Smile Jamaica’ concert in Nine Miles, St. Ann, Jamaica gehouden ter ere van de 62e verjaardag van Bob Marley. De zoons Stephen, Ky-Mani, Julian en Damian Marley hebben hun vader op die dag in zijn geboorte- en rustplaats met optredens herdacht. De enige afwezige zoon was Ziggy Marley. Zijn afwezigheid was niet onterecht, want één dag na het Smile Jamaica concert heeft hij in Los Angeles een Grammy Award voor zijn album Love Is My Religion in ontvangst mogen nemen .
Maar hoe was het Smile Jamaica concert? Natuurlijk heb
ik in Jamaicaanse kranten zitten snuffelen, maar daar wordt je niet echt veel wijzer van. Ja, je leest er dat Wayne Marshall bijvoorbeeld ook heeft opgetreden, dat Bunny Wailer zijn optreden beëindigde met One Love, dat nummers als Natural Mystic, Crazy Baldhead en Three Little Birds door de Marley-broers zijn gezongen. En dat de Marley-broers eindigden met Could You Be Loved.
Deze feiten zijn leuk om te weten, maar nog veel leuker is het natuurlijk om een verslag te lezen van iemand die erbij is geweest! Hieronder volgt de (nogal vrije) vertaling van dat verslag.
Naar schatting waren er aan het begin van de avond ongeveer twee tot drieduizend bezoekers aanwezig. Diverse leden van de Marley Familie zorgden ervoor dat Cedella Booker – de moeder van Bob Marley – aan de zijkant van het podium kon zitten. Ze genoot enorm van de muziek en ze zag er erg goed uit. Geruchten gingen dat Rita Marley er ook zou zijn, maar zij is niet gesignaleerd. In het begin van de avond traden er al diverse artiesten op, maar de Tribute begon in feite pas echt toen Cocoa Tea het nummer Rastaman Chant zong. Er waren tijdens de optredens geen onderbrekingen of pauzes. Als er van backing band gewisseld werd (Live Wyya stond als eerste backing band op de planken) dan werden er gedichten voorgedragen, werd er gedanst, werden er toespraken over Bob Marley gehouden, maar er was altijd iets te doen. Het optreden van Bunny Wailer was absoluut een van de hoogtepunten die avond. Hij tilde het publiek duidelijk naar een hoger level. Ondertussen was het publiek uitgegroeid naar 4000 of nog wel meer bezoekers. De Marley-broers vermaakten zich uitstekend. Iedere Marley-broer zong zijn eigen, specifieke muziek en de sfeer was echt fantastisch. Zoals wel vaker voorkomt in Jamaica viel ook nu de stroom uit, maar de drummer bleef doorspelen. Er werd bij geklapt, er werd bij gedanst en spontaan werden er ook de nummers One Love en Three Little Birds bij gezongen. Toen de stroom weer aan ging, barstten de Marley-broers op het podium muzikaal helemáál los. Het was om met geen pen te beschrijven zo geweldig. Aan het einde van het optreden van de Marley-broers zong ook Bounty Killer nog een nummer mee. Opvallend was dat er niemand klapte toen het optreden echt afgelopen was. In Amerika zou het dak eraf gegaan zijn. Iedereen dacht zoiets van “All right, cool!†Hoewel de Empire Band aan het afbreken was, bleef Bounty Killer op het podium staan. Samen met Sizzla hebben ze nog ongeveer een uur gefreestyled. Ook Lady Saw zong nog een nummer mee. Er waren enorm veel artiesten aanwezig zoals Buju Banton die niet opgetreden hebben. De avond was om 5 uur in de morgen afgelopen. Er waren 8 uur met muziek voorbij gegaan zonder pauzes en dat is iets dat je niet vaak meemaakt. Uit dit verslag blijkt niet hoe geweldig het Smile Jamaica concert daadwerkelijk was, maar dit is een van de beste optredens, misschien wel het allerbeste optreden dat ik ooit heb meegemaakt. En nu maar hopen dat al het filmmateriaal binnenkort op DVD zal verschijnen…
Met dank aan ‘Tallman’.
Smile Jamaica 2007 op MySpace:
Damian Marley / Bounty Killer
Could You Be Loved