In 2001 was ik voor het eerst in Jamaica, inmiddels ben ik er 3x geweest. In dat jaar verbleef ik in Renaissance Jamaica Grande, een resort in Ocho Rios met een roze Noord- en een Zuidtoren. Omdat het resort in de loop der jaren van eigenaar is veranderd, is het nu bekend onder de naam Sunset Jamaica Grande met een geelkleurige Noord- en Zuidtoren. Ik blijf Ocho Rios “the best place to be” in Jamaica vinden, omdat je vanaf daar de meeste uitwijkmogelijkheden hebt om zoveel mogelijk van Jamaica te kunnen zien. Denk daarbij aan een bezoek aan de hoofdstad Kingston, de Tuff Gong Studio’s in Kingston, het Bob Marley Museum @ 56 Hope Road in Kingston, het raften op de Rio Grande, een bezoek aan de Frenchman’s Cove nabij Port Antonio, mountainbiken op Mount Zion, en nog veel meer. Het is een uiterst toeristische plaats, maar afgezien daarvan is het de meest centrale plek om Jamaica op zijn best te kunnen ervaren.

Tijdens een verblijf in Ocho Rios mag natuurlijk ook een bezoek aan het Bob Marley Mausoleum in Nine Miles niet ontbreken. Nine Miles is zowel de geboorte- als rustplaats van Bob Marley. In 2001 was er in de periode dat ik er was te weinig animo voor de excursie naar Nine Miles, dus was een bezoek aan het Bob Marley Mausoleum niet mogelijk, aldus de touroperator. “Niet mogelijk” is een uitdrukking die niet in mijn woordenboek voorkomt. Daarom hebben we een taxichauffeur aangesproken, met wie we een schappelijke prijs hebben afgesproken om naar Nine Miles te gaan. Qua prijs scheelde het trouwens nagenoeg niets met de prijs van de excursie die je met een heel gezelschap zou hebben gedaan. Een tip dus voor degene die in de toekomst naar Ocho Rios gaat.

In 2001 hebben we een rondleiding gehad van de gids “Bongo Joe”. Wat een relaxte Natty Dread was dat! Als hij iets vertelde en je begreep er niets van, dan legde hij je wat hij wilde zeggen nog een keer uit. Hij deed er alles aan om je zijn boodschap duidelijk te maken. En begreep je het bij wijze van spreken na de 3x nog niet, dan legde hij je het op een uiterst relaxte manier voor de 4e keer ook nog uit. BIG UP! Bongo Joe. Hij is al een paar jaar van zijn pensioen aan het genieten.

De eerste keer dat je bij het Bob Marley Mausoleum bent maakt de grootste indruk. Dat was bij mij in ieder geval wel zo. Tegenwoordig worden er groepen mensen rondgeleid door gidsen die de ene grap na de andere maken. Hoewel ik het erg leuk vind om die gidsen op YouTube te zien, ben ik van deze aanpak op een plaats die voor mij heilig is niet zozeer gecharmeerd als ik ter plekke ben.

En dat brengt me meteen naar mijn bezoek aan Nine Miles in 2006. Toen ben ik met een reisgezelschap meegegaan (voor de excursie was voldoende animo) en daarvan heb ik echt spijt als haren op mijn hoofd. Dat had je beter opnieuw op eigen houtje kunnen doen. Want niet alleen de gids met de naam “Crazy” (daarvan zijn er meerdere, vernoemd naar het “gekke” lachen dat ze doen na het maken van een grap) probeerde de grootste lolbroek van Nine Miles te zijn, ook diverse leden van het gezelschap probeerden er nog een schepje bovenop te doen. Op een voor mij heilige plek zoals gezegd, wat ik persoonlijk niet echt toepasselijk vind. De King of Reggae ligt er tenslotte begraven.

De grappen van de gids en het gezelschap kwamen mij mijn strot uit om eerlijk te zijn en dus ben ik mijn eigen, respectvolle tour gaan houden. De aandacht van gids “Crazy” had ik al lang niet meer en ben daarom mijn eigen weg gegaan. Terwijl de ene grap na de andere werd verkondigd, ben ik eens helemaal om het Bob Marley Mausoleum heengelopen. Tot mijn grote vreugde kom ik daar aan de achterkant van het Mausoleum een glas-in-lood raam tegen met een afbeelding van The Lion of Judah. Een raam die bijna niemand van de bezoekers die er zijn geweest hebben gezien. Met mijn fototoestel neem ik een scherpe foto van het raam op de display te zien; meer foto’s maken is niet nodig.

Eenmaal thuisgekomen vertel ik mijn vader over het raam van het Bob Marley Mausoleum in Nine Miles, St. Ann, Jamaica en laat hem de foto zien. Eén van de vele hobbies die hij heeft is het werken met Tiffany. Hij heeft me wel eens het verschil tussen glas-in-lood en Tiffany uitgelegd; glas-in-lood heeft een U-profiel en Tiffany niet, enzovoorts. Maar dat gaat veel te veel op de techniek in. Dus blijf ik er met mijn boeren verstand bij dat Tiffany een verfijnde uitgave van glas-in-lood is. Dat is dus niet helemaal het geval, maar daar komt het wat mij betreft wel op neer.

Tot op de millimeter heeft mijn vader het betreffende glas-in-lood raam omgezet in Tiffany. Voor wie benieuwd is naar het resultaat: met die afbeelding begint dit bericht. Het werkstuk is hierbij tegen het licht gehouden om de kleuren van het glas zoveel mogelijk tot uitdrukking te brengen, over het algemeen (met minder licht dus) zijn de kleuren wat donkerder wat veel meer in overeenstemming komt met het glas-in-lood raam in Jamaica. Als ik het Tiffany naast een afdruk leg van de foto die ik op Nine Miles heb genomen, dan zijn de verschillen werkelijk nihil.

Nuff respect fi mi dad, die van deze uitzondelijke gebeurtenis een prachtig kunstwerk heeft gemaakt!