Locaties

Deze recensie kan in volgorde van gebeurtenissen afwijken omdat tijdens het optreden niets is genoteerd.

Na Alborosie niet live te hebben gezien op het Duitse reggaefestival Summerjam, het Amsterdamse Two 77’s Splash en het Tilburgse Festival Mundial, wordt het hoog tijd om de uit Italië afkomstige en de naar men zegt tegenwoordig in de provincie Portland Jamaica wonende reggaeartiest Alborosie eens live te aanschouwen.

Na met de Lucky Dube Celebration Tour in Den Haag te maken hebben gehad met een afgezet centrum, in ieder geval met heel veel éénrichtingsverkeer, is nu ook de Lijnbaansgracht voor de deur van De Melkweg opengebroken. Omdat er loopplanken zijn neergelegd, wordt de overlast als voetganger aardig beperkt.

Buiten een babbeltje maken met bekenden is altijd gezellig. Maar al gauw geldt dan het spreekwoord: "gezelligheid kent geen tijd." Want hoewel er vooraf nog geconstateerd was dat het binnen best rustig was, staat er om 21:00 uur zomaar ineens een hele dikke rij voor de ingang. 

Het optreden van Alborosie wordt gehouden in de Oude Zaal, de kleine zaal dus. Al heel snel wordt duidelijk dat de kleine zaal wel erg klein is en dat er teveel kaarten zijn verkocht. Het was binnen een drukte van jewelste. Dit optreden had met alle gemak in de grote zaal The Max gehouden kunnen worden. En dan zou het nog een kwestie van passen en meten geworden zijn heb ik het idee.

Het Skank Around Soundsystem draait lekkere, goed dansbare platen en laat de ene big tune na de andere horen. Aan timemanagement is vanavond wel goed aandacht besteed, want rond 21:30 uur wordt Skank Around het gebaar gegeven te stoppen en betreedt de band het podium. De Shengen Clan band bestaat uit zeven muzikanten: drum, bas, gitaar, twee toetsenisten en twee achtergrondzangeressen. Inclusief Alborosie staan er acht muzikanten op het podium en dat is veel. In ieder geval meer dan gemiddeld.

Als je de albums van Alborosie beluistert, dan hoor je regelmatig blazers in de nummers terugkomen. Alhoewel acht muzikanten al veel is, zou een blaassectie evengoed een welkome aanvulling op het geheel zijn, maar helaas. Wel speelt één van de toetsenisten tijdens een aantal nummers trompet, soms zelfs tegelijkertijd met het bespelen van het toetsenbord. Wicked! mi seh, maar de aanvulling van een specifieke blaassectie zou zoals gezegd dus welkom zijn geweest.
Aan de sfeer doet het in ieder geval niet af. Na een instrumentale intro gaat Alborosie met "No Cocaine" van start en bij het verschijnen van Pupa Albo op het podium gaat het publiek meteen los. Vanaf de allereerste minuut wordt er enthousiast gedanst, met armen gezwaaid en luidkeels meegezongen. En dat wordt tijdens het hele optreden niet anders.

Van het debuutalbum "Soul Pirate" brengt Alborosie onder andere "Sound Killa" ten gehore, bij "Police" laat Alborosie het publiek het refrein "Policeman and soldier ‘fi stop pressure Natty Dreadlocks" meezingen en van dit album ontbreekt uiteraard ook het fantastische ganja anthem "Herbalist" niet. Andere gespeelde nummers die niet op één van zijn twee solo-albums zijn verschenen, zijn onder andere "Call Up Jah", "Nuh Betta Than Me", "Slam Bam", "Likkle Africa" en "Rototom Free" dat betrekking heeft op het verbannen van het populaire Italiaanse reggaefestival Rototom Sunsplash naar Spanje. De Italiaanse overheid wordt door Alborosie met de grond gelijk gemaakt door ze voor fascisten uit te maken. Mild is hij in zijn stelling niet.

Dat Alborosie veel aandacht aan de productie van zijn albums besteed is duidelijk. Het zijn de extra toevoegingen die zijn albums kenmerkend maken. Luister bijvoorbeeld naar het typische geluidje dat je continue in "Money" hoort, de manier waarop "Kingdom of Zion" begint, de manier waarop "Marijhuana" en "Ganjafarmer" te horen zijn in het nummer "No Cocaine" en meer. De Alborosie-fan zal het duidelijk zijn wat ik hiermee bedoel. Tijdens het liveoptreden hoor je hier niets van terug, maar is het een gemis? Op zich wel, maar aan de andere kant ook helemaal niet. Want om deze geluidseffecten uit de opnamestudio live te kunnen bewerkstelligen zou er aan knoppen gedraaid moeten worden, elektronisch gemanipuleerd moeten worden. Het zou hebben geleid tot een gekunsteld optreden en dan hoor ik het liever allemaal clean and pure.

Ter afwisseling van het optreden worden er zo nu en dan dancehall riddims tijdens de gespeelde nummers gespeeld. Ook als ze op het uitgebrachte repertoire origineel niet te horen zijn zoals in het nummer "Real Story". Deze afwisseling vind ik prima, want het laat het publiek springen en los gaan; het geeft het optreden meer upliftment en positieve energie. Ik kan de ingevoegde dancehall riddims vooral erg waarderen omdat ze niet lang duren, waarna het originele riddim weer snel opgepakt wordt. Als roots nummers op de plaat live volledig omgebogen worden naar dancehall nummers, zulke concerten heb ik ook meegemaakt (niet van Alborosie), dan ben ik er eigenlijk al gauw klaar mee. Maar deze inbreng van variatie had dus een leuke toegevoegde waarde.

Tussen de nummers door vertelt Alborosie dat hij laatst in Californië was – hij heeft onlangs immers voor de allereerste keer in Amerika opgetreden – en daar vertelde hij dat je in Amsterdam gewoon legaal ganja kan roken. Niet lang nadat hij die uitspraak doet, wordt hem een ganja spliff toegeworpen. Hij ruikt er eens aan en laat weten dat ie erg goed ruikt. Uiteindelijk gaat de spliff naar de drummer van de Shengen Clan; hij roept wel héél erg hard dat hij de joint wil hebben. Op een van de monitoren is een A4-tje geplakt met de tekst "No Smoking". Vanuit het publiek krijgt Alborosie de afdruk aangereikt. Het A4-tje moest maar snel weggemoffeld worden en dat doet Alborosie dan ook.

Dat Pupa Albo het publiek op zijn hand heeft is overduidelijk. Ten eerste is het te gek dat iedereen het hele optreden volmondig mee blijft zingen en dat hij heel vaak terecht een oorverdovend applaus krijgt. Zoals gezegd zit de stemming er goed in en dat blijft zo tot de laatst noot gespeeld wordt. Als Alborosie vraagt welk nummer het publiek wil horen, dan is dat het immens populaire "Kingston Town". Alborosie maakt er ter plekke heel kort "Amsterdam Town" van, maar speelt uiteindelijk toch een ander nummer.

Van het allernieuwste album "Escape from Babylon to the Kingdom of Zion" speelt hij onder andere "Steppin Out", "Money", "Blue Movie Boo" (dat is op het uitgebrachte album overigens wel een 100% dancehall track), "I Rusalem", "Real Story" en "Mr. President". Het mooie nummer "Blessings", origineel gezongen met reggaezangeres Etana, zingt hij dit keer samen met een van de achtergrondzangeressen. De live vertolking is erg mooi om te horen en om te zien. Tijdens "Mama She Don’t Like You" speelt de basgitarist een solo die uitmondt op de stijl van Mark King van Level 42, waarbij met de duim op de snaren geslagen wordt en met andere vingers aan de snaren wordt getrokken. Ook hij krijgt een daverend applaus, het klonk dan ook erg lekker.

Na een uur optreden verdwijnen Alborosie en de Shengen Clan band van het podium. Dat zou wel een erg kort optreden zijn geweest, dus het duurt niet lang voordat de encore wordt ingezet. Helaas duurt de comeback maar een klein half uur, waardoor het optreden in totaal een kleine anderhalf uur duurde. Het had echt wel langer mogen duren, want prachtige nummers als "Global War", "Humbleness", "Dung A Babylon" en "Rub a Dub Style" had ik eigenlijk ook wel live willen horen. En de tijd was er in principe nog wel voor. Hoewel Alborosie zijn handdoek al eerder letterlijk in het publiek had gegooid, gooide hij de handdoek na het spelen van "Kingston Town" ook figuurlijk in de ring want dit was echt het allerlaatste nummer dat hij speelde.

Skank Around Soundsystem draaide net als voor de aanvang van het optreden weer fantastisch goed dansbare muziek, wat zorgde voor een mooie afsluiting van deze goede en gezellige avond die ik beslist niet had willen missen.