Net als de optredens van Barrington Levi en de Easy Star All Stars wordt ook het optreden van Yellowman gehouden in het kader van de Cannabis Cup 2009, waar veel buitenlanders op af komen om the holy herbs te jureren. En uiteindelijk komt daar dan de winnaar van de Cannabis Cup 2009 uit voort. Als jurylid gaat er best wat ganja door je heen in zo een week. Enthousiaste juryleden zoeken de grens op, de meest fanatieke juryleden gaan knockout. Zoals de jongen naast/voor me voordat het optreden nog moest beginnen. Spontaan zakte hij door zijn benen en lag vervolgens zonder zich te verroeren op de grond met een blackout. Met twee man hebben we de jongen de zaal uitgesleept, de security nam het in de gang van mij over. Wat zijn mensen zwaar als ze geen millimeter meegeven. De frisse lucht deed hem blijkbaar goed, want buiten kwam hij weer een beetje tot zijn positieven.

Van de muziek die vooraf gedraaid wordt, word je niet vrolijk. Dit optreden staat zoals gezegd in het teken van de Cannabis Cup 2009 dus wordt er aanvankelijk de meest vreemdsoortige muziek gedraaid. Ik kan niet eens zeggen om wat voor muziekgenre het gaat. Naderhand worden er gelukkig ook reggaeplaten gedraaid. Op de pilaren in de zaal zijn posters geplakt waarop wordt aangegeven dat alleen het roken van pure ganja is toegestaan. Aan de ene kant logisch natuurlijk, want het roken van een pure spliff valt niet onder de tabakswet. Aan de andere kant is dat wel een vreemde situatie. Want in het meest extreme geval zou de beveiliging de opmerking kunnen maken: "Wilt u die sigaret uitmaken en een dikke pure ganja spliff aansteken? Bedankt voor uw medewerking." Het rookverbod is toch juist ingevoerd om ervoor te zorgen dat niet-rokers geen last hebben van rook? Tabak of ganja, er komt rook vanaf.

Het optreden van de werkelijk altijd energieke Yellowman begint op tijd. Ik heb niet geklokt, maar het zal ongeveer 21.30 uur zijn geweest. Na de intro verschijnt Yellowman al springend en rennend op het podium en dat wordt het hele optreden lang niet anders. Het enige moment dat hij heel even stil staat is aan het einde van een zojuist gezongen nummer, waarbij hij regelmatig één arm triomfantelijk in de lucht steekt. De als Winston Foster geboren Yellowman levert op het podium een topprestatie op sportgebied. En daar zingt hij dan ook bij.

Verrassend is de setlist van Yellowman niet, wat je als voordeel zou kunnen zien dat je vooraf precies weet waar je aan toe bent. Ook tijdens dit optreden komen nummers als No Body Move, Zungguzungguguzungguzeng, Love Letter, Be My Guest en Mr. Chin voorbij, al dan niet gebracht in een medley. Veel mensen hoor ik zeggen dat zijn stem achteruit gegaan is. Persoonlijk vind ik het wel meevallen, het maakt me ook niet uit. Om diverse redenen draag ik The King of Dancehall onvoorwaardelijk een warm hart toe en ben ik blij dat hij wederom live on stage te zien is. Met een stem die achteruit gegaan is of niet.

Gekscherend gezegd moet je vanavond voor frisse lucht in de rookruimte zijn. Wat zag het blauw in de zaal zeg. En wat een verademing ook dat je vanavond ongestraft zoveel mag roken als je zelf wil. Het is niet te geloven, maar ik heb de knop echt om moeten zetten die me weer van "Oja, da’s waar ook, ROKEN!" bewust maakte. Zo erg was ik al aan het rookverbod gewend. Daarnaast deed het me nog meer beseffen hoe belachelijk het ingevoerde rookverbod wel niet is. In de kroeg mag je een biertje drinken, bij de bakker mag je een broodje eten, bij een reggaeconcert mag je roken. Hoe vaak ik deze zin ook lees, ik zie de fout niet.

Het nummer Blue Berry Hill ontbreekt vanavond natuurlijk ook niet. Tijdens het optreden stelt Yellowman de basgitarist als David voor. Een paar nummers verder doet hij dat opnieuw en heet de basgitarist Stanley o.i.d., geen David in ieder geval. Dat was wel opvallend. Over de basgitarist van de Sagittarius Band gesproken: ik heb er in de loop der jaren al veel zien komen en weer veel zien gaan. Ongeveer 15 jaar geleden had King Yellowman een werkelijk voortreffelijke basgitarist bij zich. Hij verzorgde het voorprogramma met een aantal nummers, zong ook de achtergrondzang spatzuiver en speelde voortreffelijk bas. Ik ben er niet zeker van of het om Derrick Barnett ging, maar het was echt fantastisch.

Tussen de nummers door laat Yellowman weten dat hij graag naar Nederland komt. Want hier kun je (afgezien van het rookverbod dan, red.) vrijelijk ganja roken. Plus heb je in Amsterdam natuurlijk ook het Red Light District. Yellowman maakt er een grapje over door te zeggen dat hij daar zelf niet komt, maar de band wel. Yellowman is altijd al een grappenmaker geweest en dat zal hij gelukkig ook altijd blijven. Van het serieuze "Armagideon Time" van Willie Williams maakt Yellowman met gemak "A Lot of Men Won’t Get No Woman Tonight". De gitaarsolo in het nummer "Lost Mi Love" doet De Melkweg op haar grondvesten trillen. Aan het einde van het optreden neemt Yellowman erg uitgebreid afscheid van het publiek. Alsof het de allerlaatste keer is dat hij Amsterdam aandoet. Het optreden sluit hij af door iedereen alvast een prettige kerst te wensen.

Dat het dak vanavond gelanceerd werd richting zonnestelsel kan ik niet zeggen, maar zijn opmerking "I am not gonna leave this stage until you’re satisfied. Satisfaction guaranteed!" heeft Yellowman daarentegen absoluut waargemaakt.

Na het optreden wordt de muziek verzorgd door soundsystem Black Star. Yellowman zingt tijdens het eerste nummer backstage mee waarbij hij de naam Black Star Sound een paar keer laat vallen. Na het optreden is de scheidingswand tussen de kleine en grote zaal verwijderd. In de grote zaal speelt een non-reggaeband. Zo enthousiast als bij Yellowman gaat het er zeker niet aan toe. Ook het publiek is (logischerwijs / Cannabis Cup) aardig tam. Tijd om de tram naar huis te nemen om terug te kijken op een geslaagde en gezellige avond.