Happy Earthstrong fi Gladdy!
Ze is vandaag 14 jaar geworden !!!

Een paar weken geleden zag het er allemaal niet zo goed uit met Gladdy. Op een dag stond ik op en het leek wel of ze ’s nachts stiekem aan de Appleton rum had gezeten.

Ze heeft wel vaker ergens last van zoals bijvoorbeeld een hinkend pootje – hoe kan het ook anders op deze leeftijd – maar meestal is het de volgende dag weer weg. Dit probleem verdween echt niet. Het leek erop dat ze haar orientatievermogen kwijt was en ze liep helemaal scheef. Bij het uitlaten richtte ze zich op rechte stoepranden om de dagelijkse standaard route zo goed mogelijk af te kunnen leggen. Trappen lopen ging niet meer, daar viel ze vanaf. Ik had al een afspraak met de dierenarts staan voor de jaarlijkse inenting. De paar dagen tot de afspraak heb ik haar naar beneden en naar boven gedragen, ik woon 8 trappen hoog. Gladdy weegt 20 kilo dus dat valt wel mee, maar ze houdt zo vreselijk onhandig vast. Als Gladdy stilstond, namen haar achterpoten een niet-natuurlijke houding aan met als resultaat dat ze doorliep maar meestal ging ze daarna liggen, waarbij ze zichzelf (meestal meer dan) half liet vallen.

Mensen om mij heen lieten me weten dat Gladdy misschien wel een hersenbloeding had gehad. Dat kon ik ze niet kwalijk nemen want alle symptomen waren er naar. Hoewel ik die opmerkingen zoveel mogelijk aan de kant probeerde te schuiven met de opvatting dat dingen pas zo zijn als de dierenarts het zegt, lieten ze me toch ook niet met rust. Want stel dat dit het geval zou zijn (iets anders kon ik er zelf ook niet van maken) dan zou het bezoek aan de dierenarts het laatste bezoek worden.

Hoewel de dierenarts van de gang van zaken op de hoogte was, belde de assistente me op met de vraag of ik de afspraak zou kunnen verzetten. De dierenarts was namelijk voor de tweede keer vader geworden, van een gezonde zoon dit keer. Wat er ook gebeurde, die afspraak ging door; de afgelopen dagen waren tenslotte killing! Bij nader inzien bood de assistente haar excuses aan en de afspraak bleef gewoon op hetzelfde tijdstip staan.

Bij aankomst met Gladdy bij de dierenarts zei hij meteen: "Ik zie het al; ze heeft een attack gehad en dat is over een week of twee weer over." Als ik op een stoel zou hebben gezeten, dan was ik er van verbazing vanaf gevallen. Zegt hij nou dat het over een week of twee weer over is terwijl ik er steeds meer vanuit was gegaan dat dit het laatste bezoek aan de dierenarts wel eens zou kunnen zijn?

Het gesprek dat daarna volgde maakte veel duidelijk. Want als Gladdy een attack heeft gehad, over wat voor een attack hebben we het dan? Hoe kan het zijn dat een attack bij mensen (zoals een hersenbloeding) niet binnen twee weken wegtrekt en bij dieren wel? Gaat dat zomaar over of zijn er medicijnen voor nodig? Wat is er nu precies aan de hand?

Het bleek dat het (om alles lekker scherp te houden) een attack wordt genoemd omdat alle symptomen er zijn, maar dat het in feite geen attack is. Gladdy had namelijk een stoornis aan haar evenwichtsorgaan opgelopen. Dat orgaan zit vlak bij haar oor. Door zwelling van het evenwichtsorgaan kregen haar hersenen de juiste signalen niet meer door. Met een duur woord wordt dit het Geriatrisch Vestibulair Syndroom genoemd. Met een goedkoop woord noem ik het zelf "nuchtere dronkenmanschap". 

De dierenarts had gelijk: twee weken naderhand waren alle symptomen verdwenen. Gladdy is letterlijk en figuurlijk weer "de oude", haar zicht was ook sterk achteruit gegaan volgens de dierenarts. Vorig jaar eindigde het artikel op de weblog in verband met de verjaardag van Gladdy met de tekst: "Nu ze 13 jaar is geworden en ik me bedenk wat ik allemaal met haar heb meegemaakt weet ik het zeker: Gladdy is een Gladiator!"

We zijn nu alweer een jaar verder en Gladdy is ook ondanks haar hoogbejaarde leeftijd nog steeds een strijdlustige Gladiator!