In 2001 vloog Martinair niet naar Jamaica. Daarom werd de reis naar Jamaica (Ocho Rios) in 2001 een wat omslachtigere reis maar we hadden het er graag voor over. Vanaf Schiphol vlogen we naar Londen waar we drie uur moesten wachten op het toestel van British Airways die ons naar Jamaica zou vliegen. Het wachten in Londen viel trouwens heel erg mee. Voordat we het eigenlijk wisten stonden we alweer te boarden. British Airways is overigens een fantastische vliegtuigmaatschappij, echt vele malen beter dan Martinair.

De reis vanuit Londen vervolgde zich naar Montego Bay met een tussenstop op het Norman Manley International Airport in Kingston Jamaica. Velen konden de landing in Kingston niet echt waarderen en terecht. Het vliegtuig begon namelijk onwijs laag te vliegen en het enige dat we zagen was water. Het leek net of we ieder moment te pletter zouden vliegen.

Voor de piloot zal het waarschijnlijk een routine-klusje zijn geweest, maar zo ervaarden wij als passagiers de landing niet. Integendeel. Eenmaal met de wielen aan de grond moest er flink stevig geremd worden omdat de landingsbaan ook niet overdreven lang was. Toen het vliegtuig rustig naar zijn plek taxi-de(?) werd het tijd om weer relaí achterover te leunen…

Zojuist zit ik even te “Earth-Googlen“. De Dom in Utrecht, het parlementsgebouw in Den Haag; ik neem niet eens de moeite om er een kijkje te nemen. Dus vlieg ik virtueel naar Kingston Jamaica en zie daar het Norman Manley vliegveld liggen. De landing in 2001 herleeft alsof het gisteren gebeurde en ik begrijp meteen waarom ik de landing op bovenstaande manier heb ervaren.