De kaart hierboven geeft al aan dat de excursie naar de Rio Grande best een tripje gaat worden. Klik op de kaart voor een een vergroting. In de maand mei valt er over het algemeen aardig wat regen in Jamaica, maar toen is het kurkdroog gebleven. Dat de regen uitgesteld was werd wel duidelijk tijdens de eerste week van de vakantie . “Jamaican snow” of “liquid sunshine” zoals regen in Jamaica ook wel wordt genoemd valt namelijk best regelmatig, maar irritant is het niet. De temperaturen dalen er nauwelijks van en een bui duurt maar kort. De mate van neerslag varieert van heftige regenval tot de buien die we hier ook kennen. Wat wel merkbaar is, is de luchtvochtigheid na een regenbui. Die neemt dan duidelijk toe.

In 2001 heb ik ook geraft op de Rio Grande. Helm op, beschermende kleding aan, heftige stroomversnellingen en bijna overboord gegooid worden? Nee helaas, helemaal niets van dit alles. De Rio Grande toer is een tocht waarbij je op een heel rustige manier veel van de natuur te zien krijgt. Omdat het echt een schitterende tocht is, is dit absoluut een aanrader.

Om 08:00 uur worden we opgehaald en de bus is al best wel gevuld met onder andere mensen die deze toer doen vanuit Montego Bay. Dat geef ik je te doen, want dan zit je bijna de hele dag alleen maar in de bus. Bij “Rooms at The Beach” (vlak voor Sunset Jamaica Grande in Ocho Rios) halen we nog wat mensen op en de groep is compleet. In dit artikel wordt voor de goede orde ook informatie gepubliceerd zoals ik die tijdens de excursie te horen heb gekregen.

In 2001 hebben we ontbeten bij “Lovely Spot” in Oracabessa (zie de kaart) dat ongeveer 25 km van Ocho Rios af ligt. Dit jaar wordt het ontbijt overgeslagen. Veel ontbijten en lunches zijn dit jaar niet bij de excursies inbegrepen wat ik wel een minpuntje vind. Oracabessa rijden we dus voorbij. Het is de woonplaats van de James Bond schrijver Ian Flemming geweest. In Jamaica worden veel plaatsen en andere dingen “Golden…” genoemd wat afgeleid is van het huis van Ian Flemming dat “Golden Eye” heet. In dit huis kun je je vakantie ook doorbrengen, maar betaalbaar is het niet. In Jamaica zijn de James Bond films Dr. No en Live and Let Die (gedeeltelijk) opgenomen.

De vele bochten, kuilen, opbrekingen en gaten in weg, maar ook de genoemde regen vertragen de reis; het schiet niet echt op. Aan de rechterkant van de weg is op een gegeven moment een vliegveldje waar je niet graag zou vertrekken. In de bosjes liggen namelijk allemaal wrakstukken van vliegtuigen die niet opgeruimd zijn. Zolang niet duidelijk is waarom ze opgeruimd zouden moeten worden, blijven ze daar lekker in de bosjes liggen. Nog iets verder rijden we langs het huis van schrijver Noël Coward dat “Fire Fly” heet. Het huis ligt dermate ver van de weg af, dat je er helemaal niets van ziet. Mensen als Winston Churchill kwamen er regelmatig op bezoek. Vervolgens rijden we door het plaatsje Port Maria, het hoofstadje van de provincie St. Mary. Het groeiproces van bananen wordt in de bus uitgeled en even later maken we een korte stop, waar we rechte bananen zien groeien. Als we daarna verder rijden komen we toch aardig wat Jamaicanen met een pushkart tegen. De lage pushkarts zijn standaard karretjes om het een en ander mee te kunnen vervoeren. Dat ze door de Jamaicanen zelf zijn gemaakt kun je makkelijk zien: ze rammelen aan alle kanten. Op de verhoogde pushkarts zijn meestal winkeltjes gebouwd. En natuurlijk worden er ook wedstrijden mee gehouden; wie kent de film “Cool Runnings” niet. (“Sanka, yuh dead?” “Yah man!”) De volgende stop is in Buff Bay. (zie de kaart) In 2001 zijn we hier ook gestopt. Er is een winkeltje en je kan de weg oversteken om de zee te zien. Hier zijn sommige delen strand zwartgekleurd wat komt omdat Jamaica uit lava is ontstaan.

Op weg naar de Rio Grande maken we ook een stop in het plaatsje Port Antonio. (Zie de kaart.) Voor Port Antonio ligt een eiland dat Navy Island heet. Het is het eiland van acteur Errol Flynn. In het dorp zelf valt niet echt veel te beleven. Het is zondag en alle winkels zijn dicht. Veel mensen lopen richting de kust, we besluiten om juist de andere kant op te lopen naar het dorp. We komen in de buurt van het tankstation uit bij een gebouwtje waar een aantal Jamaicanen zitten. Er komt een man naar ons toe met de vraag of we zijn CD willen kopen. Eerst zegt hij dat de muziek van zijn band op de CD staat; hij is zelf keyboard-player. Even later vertelt hij dat er muziek van Sugar Minott op de CD staat. Dus ja, wat staat er nou eigenlijk voor muziek op de CD die de Jamaicaan ons wil verkopen? Als we zeggen dat we uit Nederland komen zegt hij (zoals zovelen) dat hij daar heel veel kennissen heeft en hij gaat ook wel eens naar Zwitserland op vakantie. Iemand die CD’s verkoopt in de straten van Port Antonio gaat ook op vakantie in Zwitserland; het is allemaal mogelijk in Jamaica. Vlak voor we de bus weer ingaan, zien we een klein winkelcentrumpje dat gerenoveerd wordt. We denken dat het voorheen een kerk is geweest en maken er een foto van. Even later spreken we iemand die er aan het verbouwen is. Eindelijk weer eens een local die niet van non-sense houdt. Hij maakt ons erop attent dat het de bedoeling van de architect is geweest om zoveel mogelijk bouwstijlen in één gebouw onder te brengen. En inderdaad, er zijn ook Engelse en andere bouwstijlen te zien. De bus zit alweer vol en het gezelschap moet regelmatig op ons wachten omdat we als laatste instappen. We willen zoveel mogelijk zien van het land, van de cultuur, met mensen een gesprekje aangaan, etc. maar de Babylon Bus keeps on moving…

Voordat we gaan raften, gaan we eerst naar de Frenchman’s Cove om te lunchen. Dit is een van de mooiste baaien / stranden die Jamaica rijk is. Reisleidster Karin vertelt onderweg dat de Blue Lagoon niet meer bereikbaar is als gevolg van de orkaan Ivan. De weg is helemaal vernield. Ook is de Blue Lagoon vanaf de Frenchman’s Cove niet meer bereikbaar omdat er geen bootjes meer naartoe varen. Dat boottochtje hebben we in 2001 wel genomen maar inderdaad, de Frenchman’s Cove is nu afgezet met een touw van rots tot rots waar drijfballen aan hangen en bootjes varen er ook niet meer. De baai heeft de naam Frenchman’s Cove gekregen om dat de Fransen zich er ten tijde van oorlog schuil hebben gehouden totdat de kust weer veilig was. Ze vertrokken vanaf hier naar Haïti, wat ook een Franse kolonie was. Tijdens het eten in de Frenchan’s Cove begint het flink te regenen. Iedereen pakt zijn bord op om onder een zeiltje te kunnen schuilen en verder te kunnen eten. Jammer, maar het is niet anders. De baai is ondanks de regen weer erg mooi. En zo erg vind ik het eigenlijk niet; Jah reign and rule over everything…

Raften werd aanvankelijk gebruikt voor de transport van bananen. Aan “Captain worden” waarmee je toeristen de rivier stroomafwaarts laat gaan, gaat een stageperiode van 3 tot 6 jaar aan vooraf. In die periode moet men de bamboe-bootjes naar boven brengen, tegen de stroom in. Ze worden dus niet in een vrachtwagen geladen en naar boven gereden wat je logischerwijs zou denken. Op die manier leert de toekomstige Captain waar de rivier diep en ondiep is, welke obstakels er in de rivier zitten en waar de stroomversnellingen zijn. Een stagiar doet daar ongeveer 4 uur over en krijgt er het schandalige bedrag van ongeveer US $ 5 voor betaald. Volgens onze Captain Glenn zijn er ook stagiars die helemaal geen Captain willen worden omdat ze de verantwoordelijkheid met toeristen erop niet willen dragen. Glenn zelf verdient volgens reisleidster Karin ongeveer US $ 25,00 aan de tocht die twee uur duurt. Als Captain kun je ook uitgeloot worden en die dag dus geen vaart hebben. De meeste Captians zijn naast het raften ook boer of ze hebben een winkeltje.

De tocht over de Rio Grande is weer schitterend. Het is echt fantastisch om afgezien van het geluid dat de bamboestok van de Captain in het water maakt voor de rest helemaal niets te horen. Ik vind het een soort meditatie, een bepaalde rust, een vorm van bezinning. De natuur is schitterend, de hele omgeving waar je in verkeerd is geweldig. Onderweg komen afgezien van een paar koeien maar weinig dieren tegen. Kalkoengieren lijken de overhand over de Rio Grande te hebben. Ze vliegen hoog in de lucht waarbij ze op de luchtstromen deinen waardoor ze hun vleugels maar zelden hoeven te gebruiken. Af en toe komen we ze ook in groepjes op de grond tegen. Door het heldere water kun je duidelijk zien dan de Rio Grande soms aardig ondiep is. Glenn neemt andere routes dan de rest en denkt daarbij beter af te zijn. Een ervaren indruk maakt hij daar niet echt mee. En al helemaal niet als hij tot twee keer aan toe zijn evenwicht verliest waarbij ik werkelijk denk dat hij van de raft valt. Maar hij wist zich goed te herstellen. Dit keer gaan alle rafts op één na om de rots heen die je op een gegeven moment tegenkomt. In 2001 gingen we juist wel allemaal door de rots heen. Hoewel het bewolkt was, was het evengoed lekker weer. En regenen deed het gelukkig niet. Hoe mooi de toch is geweest, is eigenlijk met geen pen te beschrijven.

Op de heen- en terugweg zien we veel mensen op de fiets, mensen die in zondagskleren langs de weg lopen, kinderen die voetballen op voetbalveldjes. Bepaalde stukken weg zijn erg mooi vanwege al het groen. Echt schitterend. De terugweg gaat veel langer duren dan verwacht. Het wordt al donker en pas om 20:30 uur zijn we pas terug. In de bus zitten mensen die nog naar Montego Bay moeten, ik geef het ze te doen.

Teruggekomen op het resort drinken we nog wat en het avondentertainment is al begonnen. Het zijn simpele zoet-houd spelletjes, maar ja. Op het podium staat een stoel en het is de bedoeling dat iemand uit het publiek na het stellen van een vraag in die stoel gaat zitten en het antwoord geeft. De vragen beginnen simpel. Ze laten een stukje muziek horen en dan moet je zeggen wie het zingt. Soms is het een gevecht tussen de mensen om als eerste in de stoel te zitten. Als je het goede antwoord geeft dan verdien je daar punten mee. De vragen worden steeds moeilijker waarbij antwoorden worden verwacht zoals: in welke film wordt deze muziek gespeeld, wie is de artiest, hoe heet het nummer en in welk jaar is het uitgebracht. Op een gegeven moment draaien ze Jammin’ van Bob Marley. Gevraagd wordt om welke artiest het gaat, in welk jaar hij geboren is, in welk jaar hij overleden is en hoe het nummer heet. Er hebben al een paar mensen in de stoel gezeten, maar de antwoorden die gegeven worden zijn niet juist. Men besluit het niet bij deze vragen alleen te laten. Er komen namelijk vragen bij, maar het aantal punten dat je hiermee kan winnen wordt verhoogd naar 50, terwijl andere vragen 10 of 20 punten opleveren. De extra vragen kreeg je ook pas te horen als je in de stoel zat, dus vooraf nadenken of overleggen was er niet bij.

Er hebben al heel wat mensen in de stoel gezeten en een gevecht om in de stoel te zitten is het al lang niet meer. Op een gegeven moment zit er een Jamaicaan in de stoel die niet kan zeggen wie de moeder van Bob Marley is. Ik zit me eraan te verbijten en daarnaast leek het spelletje ook op een dood spoor uit te lopen. Let’s blaze up some FiYah! Dus ben ik naar de stoel gelopen en ben gaan zitten; kom maar op met die al bekende en nog niet bekende vragen. Het gaat om Bob Marley dus ze moeten diepgaande vragen gaan stellen wil ik het antwoord niet weten heb ik het idee. Hier komen de vragen:
Wat is de volledige naam van de artiest? 
Wat is de naam van zijn moeder?
Noem drie zoons van Bob Marley.
Geboortejaar van Bob Marley? 
Het jaar waarin hij overleden is? 
Tussen de vragen door word ik door een meisje van het animatieteam aangekeken alsof ik van Mars kom. Ze snapt niet waar ik de antwoorden vandaan haal. De nieuwe, nog niet bekende vraag:
Wat is de geboorteplaats van Bob Marley? 
“Nine Miles what?” wordt er gevraagd. 
Als ik het antwoord geef dan is het hek voor de mensen van het animatieteam helemaal van de dam, terwijl de vragen nog uiterst basic zijn. Laatste vraag:
Hoe heet het nummer dat je hoorde?
Met deze antwoorden word ik de winnaar en krijg daarom naast een flesje Appleton Rum die iedereen krijgt ook nog een T-Shirt van RIU.

In dit artikel staat maar één afbeelding. Dat is bewust gedaan omdat bij dit artikel ook een nieuw fotoalbum hoort! Klik hier om het album te bekijken. 
Tip: klik op “diavoorstelling” na het opvragen van de pagina. Dat kijkt het prettigst en makkelijkst. Vergeet niet om op “start” te drukken.