Toch altijd lekker als je aan komt lopen en de tram komt er meteen aan. In de Sarphatistraat stap ik over en het duurt nog 10 minuten voor de aansluiting er is. “Shit, sigaretten vergeten!” schiet me te binnen als ik in mijn jaszakken voel. Aan de overkant is een gezellig eet-cafeetje waar ze ongetwijfeld sigaretten verkopen. Ik heb 10 minuten de tijd, dus dat moet makkelijk kunnen. Achter de bar staat een vrolijke dame die me geen wisselgeld kan geven voor sigaretten. “We verdienen er helemaal niets op en bieden het alleen maar als service aan voor klanten die de hele avond blijven” laat ze me weten. Als iets niet linksom lukt, dan lukt het rechtsom wel dus ga ik de aanwezige gasten lastig vallen met de vraag of ze geld kunnen wisselen. En ja hoor, twee relaxte bezoekers keren hun portemonnee om het is al snel gepiept. Vuur heb ik natuurlijk ook niet bij me (wat is FiYah zonder FiYah?) dus ik vraag de dame achter de bar of ze misschien aanstekers verkopen of dat dat ook een produkt is die in de zaak verkrijgbaar is waar ze niets op verdienen en alleen voor gasten bedoeld is die de hele avond blijven. Dat de bar-dame me op vriendelijke wijze tekst en uitleg geeft over het wel en wee omtrent het sigarettenapparaat dat in het eet-café staat is voor mij een teken dat ze het ook niet helemaal eens is met de gehanteerde regels. Tenslotte krijg ik een doosje lucifers van haar, waar ik niets voor hoef te betalen. Blijkbaar biedt De Groene Olifant toch ook prima service voor gasten die niet langer dan 10 minuten binnen zijn en niets bestellen.

Op het Postkantoor kun je bij het kopen van het kaartje ook meteen lidmaatschap kopen. En dat is handig. Waarschijnlijk zal dat op de nieuwe verkooppunten ook wel zo zijn. Anyway: eenmaal aangekomen bij Paradiso kon ik de lange rij voorbij schieten en meteen naar binnen. Achter de merchandise in de centrale hal staan voor mij onbekenden, ik heb ze volgens mij nooit eerder gezien. Uitzonderlijke dingen hebben ze voor mij niet, dus is het tijd voor een biertje aan de bar in de zaal. Zo een glaasje kost tegenwoordig € 2,30 oftewel bijna precies vijf ballen. Maar ja, je bent een avondje uit dus de ballen! Om me heenkijkend zie ik veel bekende gezichten, maar dat kon ook eigenlijk niet anders. Babbeltje hier (o.a. FatAzz), babbeltje daar (o.a. Asher E); in Paradiso voel ik me weer lekker thuis. Natuurlijk kijk ik ook even bij Soundsystem Black Star Sound. DJ Den-Den draait lekkere muziek en Brother Marcus is ‘pon di mic. Ik blijf het zeggen dat veel mensen dit waarschijnlijk ontgaat en denken dat de plaat zo is. Maar dat is echt niet zo hoor! Let ook eens op de draaiende soundsystems bij concerten zou ik zeggen. Waarschijnlijk komt de boodschap dat ik dit echt geweldig vind dan veel beter over. Dan heeft u het met uw eigen ogen ook eens gezien. Hoe dan ook is Brother Marcus er wel; Lady K-Wida is er op dat moment nog niet bij.

Om 21:25 uur verschijnt de 4-mans band op het podium met twee zangeressen. Van de stem van de announcer vind ik het op een of andere manier prima dat het gelukkig geen zanger is. Als Lutan Fyah op het podium verschijnt vraagt Rude Bway of die artiest misschien in het voorprogramma zit. Altijd lachen met Rude Bway, ghehehe… Het eerste nummer is een lekker up-tempo nummer. Niet alles van Lutan Fyah is mij bekend, daarom denk ik dat het “Give Praise To Rastafari” o.i.d. heet. Het klinkt in ieder geval lekker; prima lyrics, goed riddim. Het tweede nummer dat hij zingt is Bits & Pieces en voor de rest haak ik wat de setlist betreft af. Een setlist bijhouden heb ik overigens nog nooit gedaan en ik zal het ook nooit doen. Of ik moet er een verdomd goede reden voor hebben. Lutan Fyah heeft een jasje aan met een rood-geel-groene afbeelding op zijn rug. Er staat een woord bij die ik niet heb kunnen zien, maar het zal ongetwijfeld “Rastafari” of zoiets dergelijks zijn geweest. Op de voorkant van het jasje heeft hij twee emblemen.

Even verder tijdens het optreden laat hij weten: “This one is for the ladies”. Rude Bway en ik kijken elkaar aan met een gezicht dat op onweer staat. Met alle respect voor the ladies mogen ze dat soort stukken wat ons betreft wel overslaan. En eigenlijk vind ik dat van elke artiest wel. Zodra “This one is for the ladies” vanaf het podium komt, is daarmee de inkakker van de avond ook meteen aangekondigd. Niets tegen vrouwen – integendeel! – maar ik wil knallen en uit mijn dak gaan en dat is er op die momenten niet bij. De misvorming van het geluid die niet veel later volgt levert onwijs gefluit vanuit de zaal op. Lutan Fyah was er zichtbaar ook niet blij mee. Even verder in het optreden mag een hit als “Save The Juvenile” natuurlijk niet ontbreken en die zingt hij dan ook. Om 22:34 uur verdwijnt de energieke zanger van het podium en geeft nog een encore van ruim vijf minuten. Lutan Fyah vond ik echt prima optreden. Lekkere up-tempo nummers, goed dansbaar en hij wist de sfeer er goed in te brengen zonder het dak eraf te laten gaan. Om 22:41 uur verdwijnt hij echt van het podium, waarna een 5 minuten pauze aangekondigt wordt.

De 5 minuten duren iets langer, het worden er ruim 10 maar dat maakt niets uit. Want tijdens de pauze is het de beurt aan Lady K-Wida om haar zangtalenten ten gehore te brengen en dat doet ze fantastisch! Kom maar op met het album dat dit jaar in de planning staat, liever gisteren dan vandaag. Als de 10 minuten pauze voorbij zijn staat Jah Mason op het podium. Zijn optreden begint hij met zoetsappige reggae-muziek en dan barst hij helemaal los. Lekker knallen, daar kom ik voor en daar voldoet Jah Mason dan ook helemaal aan. Als lekker knallen teveel knallen wordt, dan raak ik de touch met de muziek een beetje kwijt. Waarbij teveel knallen voor mij staat voor te heftig, te schreeuwerig. Ik vind Jah Mason een prima zanger die tegelijkertijd ook over mijn grens heen kan gaan waardoor ik er eveneens weinig tot niets meer mee heb.

Opvallend aan het optreden vind ik ook de afwisseling. Van Blazing Fyah tot uiterst gelaxte muziek, alsof er niets tussenin bestaat. Over het algemeen leef ik mijn leven ook in het teken van alles of niets – met een enkele uitzondering daargelaten – dus dat heb ik sowieso met Jah Mason wel gemeen. Alhoewel ik dat voor muziek dus niets vind. De drummer lijkt in één oogopslag een beetje op Chuck Fenda, met name vanwege de tam die hij op heeft. Althans, dat vind ik. De duidelijk lichter getinte rhythm-guitarist speelde een pingeltje en een pongeltje als de rhythm even niet aan bod komt. Edwin staat naast me en spreekt me aan. Ik zag hem niet eens, shame on me… Big up! man. Het gevaar met namen noemen is natuurlijk dat je mensen overslaat, dus bij deze respect to each and everyone die ik ken en niet genoemd heb.

Jah Mason heeft een donker jasje aan, daaronder een donker T-shirt met opvallende blauwe delen en de doek die hij om zijn haar heeft is voornamelijk oranje en blauw gekleurd, overgoten met een goudkleurige kleur. Opvallend zijn ook zijn geinige geruite Nike’s. Jah Mason zet “Princess Gone” in, ik vind het een geweldig nummer. Voor me staat een groepje meiden en ze hebben allemaal een groen T-shirt aan. Wat er op de voorkant staat ontgaat me. Veel te simpel gedacht denk je al gauw aan een vrijgezellen-party ofzo maar dan doe je volgens mij andere dingen. Karen van JamaicanRebel.com verlaat het optreden iets eerder (was het rolletje vol? LOL!) en Arno die achterin stond heb ik helaas niet gezien. Check die site binnenkort, dan staan er weer prachtige foto’s van Lutan Fyah en Jah Mason op! En ja, Robbie Roots was er natuurlijk ook. Aan foto’s zal het daarom dit keer zeker niet ontbreken. Big Up! fi both. De rock ’n roll / dancehall combinatie die even later gespeeld wordt kan me niet bekoren. Wat een bad move. Ook maakt de band zo nu en dan foutjes en dat is jammer. Langzamerhand komt het optreden van Jah Mason ten einde waarbij hij de achtergrondzangeressen solo laat zingen en alle leden van de band voorstelt. Om 00:05 uur is het optreden afgelopen.

Kort samengevat gaat mijn voorkeur veel meer uit naar die van Lutan Fyah. Lekkere muziek, goede riddims, veel reggae, goed dansbaar, een prima optreden dus. Het dak ging er zoals gezegd niet af, maar het was desondanks toch een goed optreden. Ik kan niet anders zeggen. Jah Mason zag ik voor het eerst tijdens het Roots Riddim Reggae Explosion festival dat gehouden werd in Spaarnwoude, nabij de KPN toren. Tijdens dat festival – waar Johnny Clarke en Yami Bolo ook optraden – gaf Jah Mason me echt een kick. “Lekker knallen, that’s the spirit!” bedacht ik me toen hij daar op de planken stond. Het zal één van zijn allereerste optredens zijn geweest denk ik. Hoe blijer ik was toen er CD’s van hem op de markt verschenen. En eigenlijk vind ik dat met een artiest als Sizzla ook: de beginperiode vind ik helemaal te gek en nu vind ik het allemaal een beetje “too rough” worden. Sowieso was het een uiterst gezellige avond en had ik het absoluut niet willen missen, Lutan Fyah was voor mij duidelijk de betere van de twee.