Bij binnenkomst in de zaal is het rustig. Empress Messenjah Sound draait lekkere muziek. Iemand uit de UK waarvan ik de naam niet goed heb verstaan is te gast bij het soundsystem. Op het podium staat een tafel, ietwat rechts voor het drumstel. Je zou denken dat het het mengpaneel van de soundengineer is, maar dat leek onmogelijk zo half midden op het podium. Een tijdje daarna blijkt waarvoor de tafel is bedoeld: we krijgen een voorprogramma van de artiest R.A. die wordt bijgestaan door Menaze. Riddim Shower bedient de muziek op de tafel. Het eerste nummer wordt gespeeld op het Welcome to Jamrock riddim, alle nummers worden in het Nederlands gezongen. Het tweede nummer is er een die ook echt gespeeld moet worden: de hit “Blaas hem op”. Riddim Shower – waarvan ik die ene van de twee op Harry Vermeegen vind lijken – zet nog een derde nummer op dat lijkt op het Beautiful Girls riddim van Sean Kingston, maar dat is het niet. R.A. heeft een bijna kale kop, hij heeft nog wat opgestoken dreadlocks aan de achter- / onderkant van zijn hoofd. Na het optreden laat R.A. nog iets onbegrijpelijks weten met een C of zoiets. In ieder geval zou er een nummer van R.A. te downloaden moeten zijn bij FunX en bij Radio 538.

Na het optreden neemt Empress Messenjah Sound de muziek weer over en er volgt een pauze waarbij de tafel van het podium wordt verwijderd. Onderwijl babbel ik met wat mensen om eens te vragen of ze Maxi Priest wel eens eerder hebben gezien. De meesten antwoorden ontkennend – daar behoor ik ook toe – en toch weet iemand me te zeggen hem een jaar of 25 geleden live on stage te hebben gezien. Maxi Priest in Nederland, het schijnt een zeldzame gebeurtenis te zijn. Ook schijnt dat hij in al die jaren wel naar Nederland wilde komen, maar dat er telkens weer iets tussen kwam. Een wat oudere man loopt in de zaal duidelijk dingen te regelen. Hij hoort onmiskenbaar bij de crew: er hangt een grote toegangspas om zijn nek. Als hij mijn richting oploopt geef ik hem een boks en zeg “respect” tegen hem. Even later verzorgt de man de handdoeken en water op het podium. Het kan niet lang meer duren voordat Maxi Priest het podium gaat betreden.

Op het podium staat een keyboard, veel versterkers, een drumstel en een percussiecomputer van Roland. Van drumcomputers wist ik het bestaan wel af, maar dit instrument wordt (blijkt later) als percussiecomputer gebruikt. Het zal ongetwijfeld een drumcomputer zijn geweest, maar ik noem het in dit geval dan toch maar een percussiecomputer. De muzikanten betreden het podium, waaronder een gitarist en een basgitarist om het plaatje van de muzikanten compleet te maken, waarna Maxi Priest van start gaat. Op afbeeldingen vind ik Maxi Priest zijn naam ook eer aan doen: op afbeeldingen lijkt het een lange zanger. Maar dat is het helemaal niet. Langer dan 1.70m is hij niet. Maxi Priest heeft een muts op met de tekst “Amsterdam” erop. Aan de muts hangen twee vlechtjes. Al bij het tweede of derde nummer – vroeg in ieder geval – wordt Maxi Priest bijgestaan door een zanger die de raggamuffin-achtige en rap gedeeltes voor zijn rekening neemt. Hij wordt niet voorgesteld en springt het podium op. Naderhand heb ik er extra op gelet om toch te weten wie het is, maar naar mijn weten is zijn naam niet genoemd.

Tijdens het optreden komen alle grote hits van Maxi Priest voorbij, waaronder Some Guys Have All The Luck en Close To You. Hoewel de raggamuffin-achtige zanger niet werd voorgesteld, neemt Maxi Priest rustig de tijd om zijn zoon aan het publiek voor te stellen. On stage gaat hij door het leven als Marvin Marvelous. Zijn zoon zingt twee nummers solo. Geen reggae muziek, maar hij heeft wel een fantastische stem. Dat moet ik van Maxi Priest trouwens ook zeggen. Het kan je muziek misschien niet echt zijn, maar hij zingt echt goed. Wat de backingvocals betreft moet Maxi het vooral hebben van de drummer die handschoenen aan had. Heel apart. Net als dat mensen bij het autorijden handschoenen aan doen. De opstelling van het drumstel was niet helemaal naar zijn zin. Als hij de mogelijkheid had, dan draaide hij de moer van de bekkens wat vaster aan, verplaatste de snaredrum een beetje, van dat soort dingen. Dat deed hij regelmatig. Het opvallendste nummer van de avond was toch wel het nummer waarbij je de twist kon dansen. Maar ja, zo is Blueberry Hill van Yellowman ook altijd wel opvallend.

De basgitarist heeft een T-shirt aan met de tekst “Pure” erop. Aan de linker- en rechterzijde van het woord staat een Lion of Judah afgebeeld en op zijn mouwen heeft hij rood-geel-groene biezen. Ik zit me bij het lezen van het woord “Pure” te bedenken dat de muziek in ieder geval niet echt pure is. Het woord “Rastafari” of “Jah” heb ik tijdens het optreden niet gehoord. Logisch natuurlijk als je naar een optreden van een Lovers Rock artiest gaat, maar waarom dan de rood-geel-groene biezen, “Pure” en afbeeldingen van de Lion of Judah? Ik betrap me erop dat ik te serieus bezig ben en go verder met de flow. Dat moest ook wel, want tijdens het welbekende “Wild World” houdt Maxi Priest de microfoon voor mijn mond. “Oh Baby Baby It’s A Wild World” zingt FiYah-man door de geluidsinstallatie van Melkweg. Nog precies een zin ook, die de laatste tijd op mijn lijf geschreven is. Het is niet voor niets dat ik onlangs een afbeelding van de film Shotta’s op de weblog heb voorzien van de tekst “Stop The Senseless Killing” na de misstap van Humphrey Mijland (MC King Lover) en de moord op Brooklan en Lucky Dube. It’s a Wild World.

Uit de percussiecomputer komen geluiden van een koebel en houten blokjes. Van die blokjes waar je vroeger tijdens muziekles op mocht spelen. Aan de onderkant zat een sleuf als ik het me goed herinner en je sloeg erop met een houten stokje. Waarom electronische nabootsing van deze instrumenten als ze om de hoek voor een tientje op het Waterlooplein te koop zijn vraag ik me af. Met hoog ADHD gehalte slaat de percussionist op het instrument wat het een leuk gezicht maakt. Af en toe drukt hij op een knop voor een “wicked sound”. Het concert komt langzamerhand ten einde. Maxi Priest, de rapper en zijn zoon Marvin staan met zijn 3-en op het podium en zwepen het publiek voor de laatste keer op. Als de artiesten daarna achter het podium verdwijnen, gaan de gordijnen dicht. Geen comeback / encore. Lovers Rock kan je muzieksmaak niet zijn, maar ik moet absoluut toegeven dat ze er in de Melkweg toch echt wel een feestje van maakten. Wellicht dat ik er in 2032 (25 jaar later) weer naartoe ga.