Bij binnenkomst in Paradiso – ik was ruimschoots op tijd – was er in de zaal al een optreden begonnen. Van een bezoeker die alle aandacht op zich vestigde door uitbundig op de nog lege dansvloer te dansen op de muziek van soundsystem Riddim Shower. Daarbij werd van elke lege vierkante centimeter dansvloer gebruik gemaakt. In eerste instantie vroeg ik mij af hoeveel paddo’s of zoiets dergelijks hij op zou hebben. Bij nader inzien vond ik dat best wel een onzin-gedachte van mezelf. Iemand staat zich hier geweldig lekker uit te leven, heeft maling aan de hele wereld en doet waar hij zelf zin in heeft zonder ook maar iemand lastig te vallen. Afgezien van het feit dat je zoveel aandacht op jezelf vestigt, had ik er naderhand nog best respect voor ook. Want waarom ook niet?

Paradiso was absoluut niet uitverkocht. De bovenverdieping bleef de hele avond dicht en desondanks was er nog plenty ruimte om te kunnen skanken. Moge 2008 het jaar van de half gevulde zaaltjes zijn. Het publiek had een hoog non-reggae gehalte, alhoewel je daar (eventueel) eindeloos over kan discussieren. Want aan mijzelf – en aan vele overige reggaefans – is het aan de buitenkant immers totaal niet te zien hoe diep Jah Muzik geworteld zit. Maar als ik zeg dat er een ander publiek (een relaí publiek dus respect!) aanwezig was dan bij de reguliere reggae-optredens, dan zeg ik het wel goed.

Soundsystem Riddim Shower draaide afwisselende muziek. Dat kwam goed uit, want ik had die avond lekkere track. De originele "Revolution" versie van Dennis Brown kwam ook nog voorbij, Big Up! Jammer was alleen dat de nummers redelijk snel overgingen in een ander nummer. Als soundsystem kun je zodoende meer artiesten ten gehore brengen in dezelfde tijd, maar als je "het" net te pakken hebt, dan is het spijtig dat de muziek redelijk snel afgebroken wordt. Er werd nog geflyerd voor het optreden van David Rodigan in Groningen. Door een Groninger welteverstaan! "Tsss… weet je wel hoe ver Groningen vanaf hier is?" vroeg ik nadat ik de flyer kreeg. "Eén uur en drie kwartier" liet de jongen me weten die naderhand vertelde dat hij uit Groningen kwam. Humor hebben ze in ieder geval wel, daar in het Noorden.

Op deze avondjes heb je van die momenten dat je denkt: wat mij betreft mogen ze nu wel beginnen. Dat kon nog niet, want er moest nog op "iemand" gewacht worden. "Who seh so?" vroeg ik. "Vince Black seh so, de gitarist van de band" lieten insiders me weten. Kijk, toch altijd handig, contact met insiders. Hoewel er op iemand gewacht moest worden, ging de band niet veel later dan de aangekondigde tijd van start.

Een setlist heb ik niet bijgehouden, ik heb zelfs helemaal niets opgeschreven. Toch is het beter om dat wel te doen, want nu moet ik uit higher heights herinneringen ophalen, wat het allemaal een stuk(je) moeilijker maakt. Maar goed, dat is mijn probleem. Op YouTube had ik – om alvast een beetje in de stemming te komen – een filmpje van de Tosh meets Marley toer gezien waarbij gitarist Tony Chin de leadzang deed. Erg enthousiast werd ik er niet van. Daarnaast had ik in het Reggae Sundance gastenboek gelezen dat het mogelijk zou kunnen zijn dat Junior Marvin er eventeel niet bij was. Beide ervaringen pakten alleen maar erg goed uit: de leadsinger was niet Tony Chin maar Donovan Careless – oorspronkelijke zanger bij Soul Syndicate – en Junior Marvin was (duidelijk) aanwezig. Misschien was hij het wel op wie we moesten wachten, maar de band was in ieder geval compleet.

Donovan Careless – de leadzanger tijdens de Tosh meets Marley toer – vond ik het erg goed en leuk doen. Artiesten, legendes, iconen, zelfs heiligen als Peter Tosh en Bob Marley zijn simpelweg door helemaal niemand op deze wereld te evenaren en dat probeerde hij dan ook niet. Alhoewel ik het met deze bezetting wel heel erg tof gevonden zou hebben als één van de Marley Brothers en Andrew Tosh met deze tour meegegaan zouden zijn om de leadvocals te doen. Desondanks maakte ook deze bezetting er een uiterst goed en gezellig feestje van, raspect!

De nummers van Bob Marley werden afgewisseld met die van Peter Tosh. Ik ging er eigenlijk vanuit dat eerst de nummers van de één gespeeld zouden worden en daarna de nummers van de ander. Maar ze werden prima afgewisseld, goed gedaan! De verwachting dat de Peter Tosh nummers me meer aan zouden spreken was terecht. Niet omdat ze gezongen werden door Donovan Careless in plaats van Junior Marvin die de nummers van Bob Marley vertolkte, ik vond beide zangers het erg goed doen. Wat me opviel was dat van Bob Marley voornamelijk down-tempo nummers als ik het zo mag noemen werden gespeeld en van Peter Tosh veel up-tempo muziek. Nadat je No Woman No Cry van Bob Marley hebt gehoord, kun je compleet uit je dak gaan bij Not Gonna Give It Up van Peter Tosh. Zo vond ik het optreden voornamelijk wel verlopen; voor up-tempo nummers moest je bij Donovan Careless oftewel de nummers van Peter Tosh zijn.

Junior Marvin heeft een opvallende tam op met de tekst "Ethiopia". Daarnaast heeft hij een T-shirt aan met de afbeelding van Bob Marley erop en op zijn rechter arm is The Lion of Judah getatoëerd waaronder de tekst Jah te lezen is. Helaas speelde hij de No Woman No Cry gitaarsolo niet letterlijk na. Dat is natuurlijk wel te begrijpen als je dat al tot vervelens aan toe hebt gedaan, maar toch zou ik het erg gewaardeerd hebben als het een 1 op 1 solo zoals op de CD zou zijn geweest. Tony Chin bespeelt de rhythm-guitar tijdens het nummer erg goed, die dat specifieke geluid aan het nummer geeft. Hoewel de leadzang in het You Tube filmpje niet om naar huis te schrijven was, doet Tony Chin de backingvocals erg goed. Als er een Peter Tosh nummer gespeeld wordt, laat Junior Marvin zijn gitaar op het podium achter en bevindt zich backstage. Dat was wel opvallend.

Keyboardplayer Jawge Hughes zingt een nummer waarvan de titel me ontgaan is – dat heb je als je niets opschrijft – maar het is in ieder geval een uplifting nummer die de sfeer absoluut ten goede kwam. De spetters vlogen eraf. Wat mij betreft had hij wel meer nummers mogen zingen.

Drummer Karl Wright (hij heeft o.a. gespeeld met Dennis Brown) geeft tijdens het optreden een solo weg die leidt tot een luid applaus. En terecht. Ook percussionist Claudio Peppe geeft tijdens het concert te kennen dat de reggae rhythm and rhyme hem niet onbekend voorkomen. Big Up! 

Leadsinger Donovan Careless heeft een T-shirt aan waarmee hij de Tosh meets Marley toer promoot. Ook hij weet de stemming er lekker in te brengen en vertolkt de Peter Tosh nummers erg goed. Hij wisselt de leadzang af met Junior Marvin die zoals gezegd de leadzang op zich neemt voor de nummers van Bob Marley.

Vince Black (hij heeft o.a. gespeeld met Black Uhuru) munt tijdens het optreden uit in de aanvullende gitaargeluiden naast de rhythm gitaar. Ik ben bevoorrecht om pal voor Tony Chin (de "About Tony Chin" website bestaat helaas niet meer) en George "Fully" Fullwood te mogen staan. Wat kun je zeggen over deze living legends? Dat ze beiden op een Steinberger speelden misschien. Van Tony Chin weet ik het trouwens niet helemaal zeker, maar van Fully Fullwood wel. Dat ze fantastisch speelden dan? Dat is ook geen nieuws, want dat spreekt voor zich. Het is tenslotte misschien wel leuk om te laten weten dat Fully Fullwood voor de comeback het publiek toesprak met wat uplifting One Love words. En dat hij het optreden na de comeback beeindigde met het voorstellen van alle bandleden met vermelding van hun geschiedenis. En die was niet mis kan ik je zeggen!

Hoewel ik de meesten al eerder op heb zien treden, vond ik het een eer om deze "ouwe rotten" bij elkaar op het podium te hebben zien staan. Living Legends die er bij het ontstaan van Jah Muzik tijdens het allereerste uur bij zijn geweest. Waaronder legendes die met Bob Marley en/of Peter Tosh hebben gespeeld. Een optreden dat ik absoluut niet had willen missen!

Voor wie de Tosh meets Marley toer nog gaat bezoeken: check de One Love videoclip op You Tube, opgenomen in de Oosterpoort in Groningen. What you see is what you get, alleen voel je de sfeer niet.