Over de Tweede Wereldoorlog is iedereen het eens: dat mag nooit meer gebeuren. Bij het horen van de term “Tweede Wereldoorlog” weet iedereen meteen waar het over gaat. Men kan de term goed plaatsen, iedereen heeft er wel een mening over en de juiste verbanden worden gelegd. Als het gaat om slavernij wordt het een ander verhaal. Bij het horen van de term “slavernij” moet er meestal eerst nagedacht worden, kunnen verbanden in eerste instantie minder makkelijk worden gelegd en is de mening meestal niet zo uitgesproken als die over de Tweede Wereldoorlog. Over slavernij kan ik kort zijn: ook dat mag nooit meer gebeuren. Reden genoeg om afgelopen zondag naar het Oosterpark te gaan waar de afschaffing van de slavernij werd herdacht.

Bij de herdenking waren 350 bezoekers aanwezig, een opkomst die ik veel groter had verwacht. Jetty Mathurin (cabaretière, presentatrice, actrice, columniste en logopediste) opende de herdenking met een toespraak. Daarna vond een z.g. ‘libation’ plaats, het monument werd volgens dit ritueel met water besprenkeld. Namens het Nederlandse Kabinet werd daarna een toespraak gehouden door Ronald Plasterk, minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap. Inhoudelijk vond ik het geen geweldige toespraak. Het kon net niet die dingen tot uiting brengen die je op zo een bijeenkomst verwacht. Wat wel goed was, was dat hij een persoonlijk tintje aan de toespraak gaf. Hij had er zelf goed over nagedacht, het heeft hem in ieder geval persoonlijk beziggehouden. Een highlight uit de toespraak was dat hij een budget beschikbaar heeft gesteld om het slavernijverleden meer onder de aandacht te brengen en inzichtelijker te maken. Het bedrag zal worden aangewend voor het schrijven van boeken en het maken van een film. De onzekere toekomst van instituut NiNsee werd veiliggesteld eveneens door het beschikbaar stellen van een budget. De minister en NiNsee gaan binnenkort om de tafel zitten om te bespreken hoe het budget het beste kan worden besteed.

De toespraak van Paul Comenencia, gevolmachtigd minister van de Nederlandse Antillen, heb ik helaas niet kunnen verstaan. Ten eerste sprak hij zacht, ten tweede vroeg ik me af waar de soundengineer gebleven was en ten derde vonden sommige bredda het nodig om liever zelf het woord te voeren in plaats van te luisteren. Het Oosterpark is groot genoeg om dat praatje ergens anders te houden zou je denken, maar blijkbaar moest het persé op dat moment op die plek gebeuren. Erg respectvol vond ik het niet.

Na de toespraak van Eddy Campbell, voorzitter van NiNsee, vonden diverse kransleggingen plaats waarna Job Cohen – burgemeester van Amsterdam – de aanwezigen toesprak. Zijn toespraak was helder, duidelijk en diverse onderwerpen werden, zonder blikken of blozen, benoemd zoals ze zijn. Het deed me goed om te horen dat mijn burgemeester toch heel anders denkt over de Verenigde Oost-Indische Compagnie dan minister president Jan Peter Balkenende, die na een storm van kritiek zijn onbezonnen uitlating op een slechte manier probeerde te nuanceren.

Na een drietal liederen van de Antilliaanse jazzzangeres Izaline Callister, die begeleid werd door gitaar en cajon, werd de bijeenkomst afgesloten. In de tent nabij het monument kon een drankje gedronken worden. Jetty Mathurin die de sluiting verzorgde vond het best wel ongepast om er op een dag als deze bij te moeten vermelden dat het drankje alleen voor genodigden bestemd was. In de kerken rondom het Oosterpark werden in het kader van Keti Koti vieringen gehouden met als thema ‘hoop’. Brassband Eternity begeleidde de mensen die dat wilden van het monument naar de muziekkoepel in het Oosterpark, alwaar diverse optredens werden gehouden.

Bij het verlaten van het terrein werden flyers door organisatie Doorbraak uitgedeeld. In uiterst nette taal maken zij in de flyer op tevens ongezouten wijze duidelijk dat zij het niet eens zijn met het feit dat politici en opiniemakers het jaar 2007 tot het Michiel De Ruyter-herdenkingsjaar hebben gedoopt. De ene kant van de flyer heeft als titel “De slavernij herdenken” met als subtitel “En dus niet “zeeheld” Michiel de Ruyter verheerlijken !!” en op de andere kant van de flyer staat de titel “Michiel de Ruyter, van koloniale vechtersbaas tot nationale held”. Ik probeer bij de ingang van de tent (die met die heerlijke drankjes) nog wat foto’s te maken van bekende mensen, maar helaas. Job Cohen zie ik nog bij het monument staan, hij zal zo wel deze kant opkomen. Dat ging toch langer duren dan verwacht. “Als de berg niet naar Mozes komt, dan gaat Mozes naar de berg”. Wederom bij het monument aangekomen blijkt dat er een interview door de Amsterdamse zender AT5 afgenomen wordt. Er is een blik politieagenten opengetrokken, dus daar kom je natuurlijk nooit bij. Of je loopt gewoon door totdat je eventueel teruggeroepen wordt, dat zie je dan wel weer. Tot mijn grote verbazing stond ik uiteindelijk letterlijk naast de Burgemeester van Amsterdam. Ik vond het belachelijk dat het kon, terwijl het in feite de normaalste zaak van de wereld zou moeten zijn. En even daarnaast werd minister Plasterk geïnterviewd. Het leverde erg mooie foto’s op.

Brassband Eternity is nog niet eens zo ver weg. De stoet, aangevoerd door Little Miss Kwakoe, beweegt zich in langzaam en swingend tempo naar de muziekkoepel. Direct achter de brassband lopen diverse dames die in officiële klederdracht gekleed zijn, wat het totaalbeeld een erg kleurrijk geheel geeft. Aangekomen bij de muziekkoepel wordt het publiek op nog één tropisch nummer getrakteerd, waarna de band stopt met spelen. Ik lust eigenlijk wel wat en omdat er geen boerenkool met worst te krijgen is, haal ik een broodje masala-kip. Achter het kraampje staat een meisje die een T-shirt aan heeft met de tekst “Fuck paparazzi” erop. Iets met een berg, Mozes en Job Cohen? It wasn’t me.

Na het lekkere broodje besluit ik de weg terug te lopen langs het hopelijk verlaten monument, want ook dat levert de mooiste foto’s op. Er zijn nog wel wat mensen, maar dat maakt niets uit. Na het maken van de foto’s babbel ik wat met WereldBuurt.nl, die als het goed is vandaag filmmateriaal op de website heeft staan. Teruglopend naar de tram maak ik tenslotte nog een foto van het kunstwerk “De Schreeuw” van Jeroen Henneman dat op 18 maart jl. werd onthuld. Over dit monument dat geplaatst is in verband met de moord op Theo van Gogh zal ik niet uitwijden, dit artikel is al veel te lang.

Hoewel ik ’s avonds voor de muziek van Bob Marley had kunnen kiezen die gespeeld werd door zijn zoon Ziggy in Paradiso, ben ik teruggegaan naar het Oosterpark voor het optreden van Tribute 2 Bob Marley. De band is net een paar weken terug uit Tanzania, waar ze het ontzettend naar hun zin hebben gehad. Het was in één woord “geweldig!” Het bezoek aan het Afrikaanse land leverde naast een fantastische en erg waardevolle ervaring ook een videoclip op. Wie het lezen nog niet moe is, checkt het korte verslag en de “Matatizo Mengi Duniyani (So Much Trouble …)” videoclip op State Magazine. Het optreden was zoals gewoonlijk weer buitengewoon goed. Ze speelden een aantal nummers waarvan ik dacht “wat goed dat ze die ook spelen!” Hoewel de achtergrondzangeressen ontzettend goed zongen, miste ik dit keer de achtergrondzangeres die zulke mooie solo’s kan zingen dat je er kippenvel van krijgt. Aan de andere kant was het goed om Jah Stoney weer te zien spelen. Big Up 2 da Tribute Crew!

Na de mooie dag in het Oosterpark sta ik bij de tramhalte op de tram te wachten. Er komt een klein autootje aanrijden, hij rijdt niet snel. Zowat bovenop de achterbumper zit een grote Amerikaanse pick-up truck. Zo eentje die bij het geven van gas alle ramen in de buurt doet trillen. De chauffeur heeft zijn raampje openstaan en tussen het agressieve getoeter door hoor je de chauffeur de bestuurder van het kleine autootje uitmaken voor alles dat mooi en lelijk is. Luidkeels, tot schreeuwend aan toe, vliegen de meest ernstige ziektes die je maar kan bedenken om je oren. Daarbij bedenk ik me: “Welkom terug in de wereld, waar onverdraagzaamheid, egoïsme, agressiviteit en geweld de normaalste zaak van de wereld is…”